Ιστορία Εθνικού Ωδείου

Μερικοί σημαντικοί σταθμοί στην ιστορία του Εθνικού Ωδείου

  • 1926: Ίδρυση του Εθνικού Ωδείου από το µουσουργό Μανώλη Καλοµοίρη.
  • 1939: Η Μαρία Κάλλας, µαθήτρια του Εθνικού Ωδείου, κάνει την πρώτη της εµφάνιση στην παράσταση “Καβαλλερία Ρουστικάνα”
  • 1926-1960: Πρωτοπορία Εθνικού Ωδείου µε την ίδρυση παραρτηµάτων στην ελληνική επαρχία και την προσέγγιση του ελληνισµού πέρα από τα όρια του ελληνικού κράτους µε παραρτήµατα στην Αίγυπτο (Κάιρο, Αλεξάνδρεια) την K ύπρο και τον Καναδά. Σήµερα υπάρχουν 46 παραρτήµατα σε Ελλάδα και Κύπρο
  • 1969: Μεταστέγαση στο σηµερινό ιδιόκτητο κτίριο Μαιζώνος και Μάγερ 18
  • 1980: Ίδρυση Συλλόγου «Μανώλης Καλοµοίρης» και λειτουργία του µε τη στήριξη του Ωδείου.
  • 1986: Ίδρυση Συλλόγου Αποφοίτων µε στόχο την επικοινωνία παλαιών και νέων µαθητών.
  • 2006: Πανηγυρικός εορτασµός των 80 χρόνων του Εθνικού Ωδείου.
  • 2012: Το Υπουργείο Πολιτισµού θέτει υπό την αιγίδα του και ανακηρύσσει το 2012 ως Έτος Μανώλη Καλοµοίρη τιµώντας την επέτειο των 50 χρόνων από το θάνατο του συνθέτη.
  • 2013: Έτος αφιερωµένο στη πιανίστα Κρινώ Καλοµοίρη (για τα 100 χρόνια από τη γέννησή της), παράλληλα όµως και έτος αναβάθµισης και εκσυγχρονισµού του συνόλου των προσφερόµενων εκπαιδευτικών και καλλιτεχνικών προγραµµάτων του Εθνικού Ωδείου µετά από απόφαση της διοίκησής του.

Ιδρυτής Εθνικού Ωδείου

«Μανώλης Καλομοίρης τ’ όνομά μου, γεννήθηκα στη Σμύρνη στα 1883, στις 14 του Χριστού. Πατέρας μου ο γιατρός ο Γιάννης ο Καλομοίρης, ή μάλλον ο Ιωάννης του Εμμανουήλ Καλομοίρης – όπως βρίσκεται ακόμα γραμμένο σε μερικά παλιά του βιβλία – από το Νέο Καρλόβασι της Σάμου, όπου κ’ εγώ είμαι γραμμένος στο σχετικό δημοτολόγιο».

Μανώλης Καλομοίρης (1883 - 1962)

Βιογραφία Μανώλη Καλομοίρη

Ο συνθέτης Μανώλης Καλομοίρης (1883-1962), Σαμιακής καταγωγής, γεννήθηκε στη Σμύρνη, όπου και παίρνει τα πρώτα μαθήματα μουσικής, τα οποία συνεχίζει στην Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη. Σπουδάζει στο Ωδείο της Βιέννης (1901-1906) πιάνο, θεωρητικά και σύνθεση. Το διάστημα 1906-1910 διδάσκει στο Μουσικό Λύκειο Ομπολένσκυ, στο Χάρκοβο της Ρωσίας. Το 1910 εγκαθίσταται μόνιμα στην Αθήνα και διδάσκει στο Ωδείο Αθηνών. Το 1919 ιδρύει το Ελληνικό Ωδείο, το οποίο διευθύνει μέχρι το 1926 που ιδρύει το Εθνικό Ωδείο. Παραμένει στη θέση του διευθυντή μέχρι το 1948 οπότε αναλαμβάνει πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου, θέση που κρατάει μέχρι το θάνατό του.

Διετέλεσε γενικός επιθεωρητής των στρατιωτικών μουσικών, πρόεδρος και επίτιμος πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών, εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, τιμήθηκε με το Εθνικό Αριστείο Γραμμάτων και Τεχνών και άλλες διακρίσεις.

Θεμελιωτής της Εθνικής Μουσικής Σχολής στην Ελλάδα, αντλεί την έμπνευσή του από την ελληνική παράδοση και το ελληνικό τραγούδι, καθώς και από την ποίηση και τη λογοτεχνία της εποχής του. Συνέθεσε πάνω από 220 έργα, τα οποία περιλαμβάνουν ποικιλία ειδών. Ανάμεσά του: πέντε όπερες, τρεις συμφωνίες, συμφωνικά ποιήματα, ένα κοντσέρτο για πιάνο, ένα «κοντσερτάκι» για βιολί, κύκλους τραγουδιών για φωνή και ορχήστρα και για φωνή και πιάνο, έργα για πιάνο, μουσική δωματίου, χορωδιακά, καθώς και έργα για παιδιά (χορωδιακά, έργα για πιάνο). Έγραψε επίσης μουσικοπαιδαγωγικά βιβλία.